Cycling To The Unknow…

You never know when you meet people that change your life, and what impact they will have on You.
worksucks.pl – Igor
Thanks, I owe You.

Walbrzych by bike

It’s one of those small adventures that changes everything…

Every journey starts with taking the first step.

(After the travel) For me it wasn’t the journey itself but the opportunity of meeting amazing people that gives me thrills.

I’m writing this a few years after the travel, and the fact that I still remember almost every detail of this adventure, confirms my belief that it was an amazing experience.

An idea of Walbrzych, where did I get it from? This is where my friend lives. It’s been on my mind for a while to go there by bike. We’ve already had a date set up to meet but he was delayed and didn’t manage to get back on time. But my decision to go there had already been taken. There was no reason to delay it even further. The bike sacks were packed. Time to hit the road. 

It’s around 6am. I’m getting my bike out of the shed, filling up the water tank. I’m double checking my wallet & papers. It’s one of those journeys where my only plan is to reach the destination. No camera with me. This time without even a tent. I’m planning to stay overnight at cheap B&Bs or in some rural guesthouses. I am only taking my sleeping bag.

Half of the 1st day is traveling from memory. My family’s upbringing neighbourhood. Although it’s been a long time since I’ve been in this part of the world, I recognise the old paths, which although aged by time, are still is great shape.

In the middle of the day I reach out for google maps. Although the sun is shining and the heat is unbearable, in the shade the cycle is quite pleasant. It was raining a moment ago, so the ride through the misty air is an unforgettable experience which is like a journey back in time to my childhood years.

I’ve prepared poorly for the ride in the sand, the tires get stuck in the ground easily. A couple of kilometers of the bike ride and a normal road starts. After cycling for approx. 80km it’s time for a longer break. I reach for sesame seeds biscuits, a bit of chalva and I start to google accommodation options for tonight. The target for today’s cycle is 30km more. I should have enough stamina for it. I reach the destination tagged with a pin on my google map. Surprisingly the address is wrong. Although I spoke with the owners on the phone earlier, they haven’t mentioned that the tag on google is incorrect. I call them again & set the new target. I need to cycle for another 30km, this time my reserves of stamina are not looking optimistic. From the planned 110km I made 140km today. The legs can definitely feel it.

I reach the destination at last. Kind ladies tell me where I will sleep and where I can leave my stuff to hide it from, in case of bad weather. The kind soul come to my rescue and a large portion of spaghetti arrives & we have a nice chat with the kind soul.

The next day it’s starting to get cold & rainy. However after a few hours the sun is shining strong. A lot of suns screen to avoid sunburn & even more water. I cycle more.

During the day I stop for a meal by the road. I got to a fairly busy road with plenty of parking for trucks. Since childhood I’ve always loved being behind the wheel of anything with an engine, I’ve learnt one trick. If there’s plenty of trucks parked then the food must be good. So far this rule didn’t dissapoint me. This time round I was lucky as well. Polish dinner. Pork schnitzel with potatoes & cucumber salad. How can you not like this kind of food? Healthy, simple, tasty and very nutritious. I stay for another half an hour in the back garden of the diner. While I’m enjoying the sunshine I meet the chef. An old lady. Maybe that is why she cooks like my Grandma, with the flavours I’ve been tasting since childhood, and the flavours I still love. After a while its time to go. I say my goodbyes and time to hit the road.

At the end of this day, the uphills start. Polkowice, this is where I stay overnight On my way there, I pick up a spaghetti again. Light yet nutritious meal.

The final 3rd day. The weather is mixed. A bit of rain & a bit of sunshine. The cycle is pleasant. Today the uphill cycles I’m feeling in my legs but the ride is pleasant. First a visit to a bike shop, where I need to get a chain oil, which I’ve forgotten. The chain since yesterday is screaming for mercy. Although to the destination I only have 70km, my speed is so slow that it’s unlikely that I’ll get there anytime soon. At the end of the day I’m starting to search for an accommodation. The weather got worse, it’s raining & the wind got quite strong.  I don’t want to waste my time on calling & googling for B&B so I ask my friend for some help. As I cycle for another few kms, she sends me several options. At the next stop I’m starting to call the places selected. Nobody answers the phone. Some are fully occupied. One of the last one I called, there’s a vacancy. I let them know what I’ll be there in approx. 2 hours & off I go.

– Is that not a problem?

– No problem, I might leave keys in the door. Where are you?

– I’m 30kms away.

– And 2 hours away?

– I’m on a bicycle and the uphills show me no mercy.

– Ok I get you. See you in 2 hours.   

In the meantime, the rain is coming. It’s not going to be a drizzle. From the top of the mountains I see the black clouds coming. I put on a raincoat and I continue with the cycle. After a while a strong wind starts from all directions. Once it’s tries to fall me to the side, next it slows me by blowing in my face. Is it halny? After half an hour it stops as suddenly as it started. In a moment the sun appears, and only the wet road with fallen branches are a sign of the storm that passed. On my way, towards the end, I am passed by some cyclists. All of us show thumbs up. That’s nice. I manage to cycle uphill and downhill. Right before the destination, there’s a hill for about 1 km.  The incline? It’s hard to say. I would call it ‘if you got here then you won’t get anywhere else today’. In the middle of the cycle I am off the bike and walking. From the top to my destination I am approx. 10minutes away.   

I arrive at the destination, this time the address is correct. An old house ‘Franciszek’  a monument fully restored. The door is opened by a guy who looks like he had 10 coffees too much today.

Like a tornado he gets to the backyard with a suitcase & a camera in his hand. He stops at the front of the building. A shot. The photo is taken. I get a room with a great price. After a while, as I am settled in, I get a photo on WhatsApp & a website link, where I find a situational description of what happened a moment ago. We meet for another hour, which flies by really quickly. Now I know why he’s so hyper. As he calls himself, he’s an adrenaline junkie. We exchange observations, we talk about life. Later I review his blog by myself.   

It would take ages to talk about it, because there’s plenty of things to talk about. He really was a man met at the right time & in the right place. A pure coincidence, but for me it was one of the highlights of this trip… meeting a man like this.

I never was attracted by sightseeing of tourist attractions. However, while traveling, I get to meet men of the road. These are people worth meeting. Every one of them was brave enough to follow their own path and get outside of their comfort zone. People who are open-minded, friendly, curious and intriguing. I met those kinds of people and I became one of them. As I was asking for the directions, they were almost always asking where I am going, when they heard the answer, they would always flood me with questions, as if they wanted to escape from their own lives into a journey. Maye that’s what we all need…

In polish

Wałbrzych rowerem

To jest jedna z tych małych podróży która dużo zmienia…

Każda podróż zaczyna się od pierwszego kroku.

 (Już po podróży)
Dla mnie nie podróż sama w sobie, lecz możliwość poznania niesamowitych ludzi jest tym co daje energie.

Piszę to kilka lat po podróży, a fakt iż pamiętam niemal każdy jej szczegół tylko mnie utwierdza w tym iż to była ta wyjątkowa podróż.

Pomysł na Wałbrzych, skąd? Tam mieszka znajomy, od dawna chodziło mi po głowie by wybrać się tam rowerem. Już byliśmy umówieni lecz z pewnych względów nie zdążył wrócić, mimo to decyzja już była podjęta. Więc nie ma co zwlekać. Sakwy spakowane.

Jest około 6 rano. Wyprowadzam rower, uzupełniam zapas wody. Sprawdzam dokumenty. To jest jedna z tych podróży w trakcie których nie planuje nic innego jak dojechać do celu. Brak aparatu. Tym razem również bez namiotu, planuję noce spędzać w tanich noclegach, agroturystykach. Jedynie śpiwór ze sobą zabrałem.

Połowa pierwszego dnia, droga niemal cała z pamięci. Rodzinne strony. Mimo że dawno nie szlajałem się po okolicznych lasach rozpoznaje stare drogi które mimo upływu lat i wielu zmian zachowały swoje rysy.

W połowie dnia google maps. Mimo że słońce w pełni i żar się leje, w cieniu drzew jedzie się przyjemnie. Niedawno przeszły deszcze, także ciepłe wilgotne powietrze z tym nie powtarzalnym zapachem sprawia że jazda jest naprawdę jak podróż w czasie do dzieciństwa.

Słabo przygotowałem się na piasek, wąskie opony szybko w nim grzęzną. Tak kilka km, po czym znów normalne drogi. Po przejechaniu około 80km  dłuższa pauza. Zjadam sezamki trochę chałwy, i sprawdzam online noclegi po drodze na dzisiejszą noc. 30km przed mną wyznaczam cel dzisiejszego dnia. Sił akurat wystarczy. Dojeżdżam do celu pineski google. I zdziwienie, nie ten adres. Mimo ze wcześniej na postoju umówiłem się przez tel. na nocleg, właściciele nie wspomnieli iż pineska pokazuje błędne miejsce. Dzwonię ponownie wyznaczam cel. Muszę się przejechać jeszcze 30km, w tym momencie mój zapas sił już nie wygląda tak entuzjastycznie. Z planowanych 110km zrobiłem 140km. Nogi to odczuły.

Już na miejscu miłe Panie wskazują mi miejsce gdzie będę nocować, oraz gdzie mogę postawić swój sprzęt, by ukryć go przed ewentualną złą aurą pogody.
dobra dusza przyjeżdża mi z „pomocą”, spaghetti duża porcja, oraz miła rozmowa z przyjazną duszą.

Następnego dnia zaczyna się chłodno i nieco mżyście, lecz po paru godzinach już słońce w pełni. Krem by się nie opalić duże zapasy wody. Jadę dalej.

W ciągu dnia zatrzymuję się na obiad przy drodze. Trafiłem na drogę dość mocno uczęszczaną z zajazdami dla ciężarówek. Jako że od dziecka uwielbiam spędzać czas za kółkiem wszystkiego co ma silnik, nauczyłem się jednego triku. Jeśli na jakimś zajeździe stoi dużo trucków, znaczy że jest tam dobre jedzenie. Jak do tej pory się sprawdzało, i tym razem też było strzałem w 10tkę. Polski obiad. Schabowy ziemniaczki oraz mizeria. Jak tu nie lubić takiego dania. zdrowo prosto smacznie o bardzo pożywnie. Spędzam pół godziny jeszcze w ogródku jadłodajni. Przy okazji delektując się słońcem poznaję szefową kuchni. Starsza Pani. Może dlatego gotuje jak moja babcia, z tym smakiem w którym byłem od dzieciństwa wychowany, i który do tej pory uwielbiam. Po chwili czas się zbierać. Żegnam się i dalej w drogę.

Pod koniec tego dnia, zaczęły się podjazdy. Polkowice, tu też zostaję na noc. Po drodze zgarnąłem spaghetti, ponownie. Lekkie i pożywne.

Ostatni dzień 3 pogoda mieszana, trochę deszcze trochę słońce. Ale jedzie się przyjemnie.
dziś dają się we znaki podjazdy. Najpierw wizyta w sklepie rowerowym, potrzebuję oleju na łańcuch, niestety tego zapomniałem spakować, a łańcuch po wczorajszych podjazdach już „krzyczy” o łaskę. Mimo że do „celu” 70km, to prędkość nie wskazuje bym dojechał tam szybko. Pod koniec dnia zaczynam poszukiwania noclegu. Aura się zepsuła zaczęło padać i wiać. Nie chcąc tracić czasu na przeglądanie po necie noclegów i dzwonienie, proszę przyjaciółkę o wsparcie. Gdy ja przemierzam następne km dostałem kilka numerów tel z noclegami w okolicy. Na następnym postoju zaczynam obdzwaniać, niektóre nikt nie odbiera. Inne brak miejsc. Jeden z ostatnich udało się, jest miejsce, jadę. Jest już późno uprzedzam że będę za około 2 godziny

– czy to nie problem?
– spoko jakby co klucze zostawię w drzwiach. A gdzie Pan jest?
– mam 30km do miejsca.
– i dwie godziny?
– jadę rowerem a górki tutaj nie są łaskawe.
– ok rozumiem co jest grane. Do zobaczenia za 2 godziny.

W miedzy czasie zaniosło się na deszcz. I to raczej nie słaby. Zza widocznych szczytów gór wyłoniły się zło wrogie niemal czarne chmury. Ubieram przeciw deszczowy zestaw i ruszam. Po chwili silny wiatr, z różnych kierunków. Raz próbuje mnie przewrócić na bok, to znów mnie hamuje wiejąc w twarz. Czyżby halny? Po pół godziny jak gwałtownie się zaczęło tak też i się skończyło. W jednej chwili słoneczko i tylko mokry asfalt oraz kawałki gałęzi zdradzają iż chwilę temu była to zawierucha.
Po drodze tuż przed celem mijam kilku kolaży. Wszyscy pokazują kciuki w górę. Miło. Daję radę jechać pod górki. I z górki. Tuż przed celem ostatni górka. 1km długości może nieco dłuższa, nachylenie? Nachylenie można skwitować słowami „ dojechałeś tu, dalej już nie pojedziesz”. W połowie górki pozostał mi tylko spacerek. Od jej szczytu do celu  pozostało niecałe 10min.

ląduje pod adresem, tym razem prawidłowy ?. Zabytkowy duży dom, odrestaurowany „Franciszek”.
drzwi otwiera mi człowiek z którego zachowania na pierwszy rzut oka można wywnioskować jakby wypił dziś zdecydowanie 10 kaw za dużo.

– Igor
– Tomek
po chwili kilka szybkich pytań skąd jesteś, ile przejechałeś … itp.
– Tomek masz coś przeciw zdjęciu?
– Nie, spoko.
– Zaczekaj nie ściągaj nic z roweru zaraz wrócę.

Jak tornado wypada na podwórko z walizką i aparatem w ręku. Staje naprzeciw frontu budynku. I strzał. Zdjęcie poszło. Dostaję pokój w niesamowicie dobrej cenie. A po chwili jak tylko się rozgościłem na WhatsApp dostaję już fotkę oraz link do strony gdzie znajduje się jego opis sytuacyjny.
Spotykamy się jeszcze na godzinę, która zlatuje szybko jak gwiazda z nieba. Okazuje się dlaczego jest taki nakręcony, jak Sam o Sobie pisze jest adrenalin junnkie. Wymieniamy się spostrzeżeniami, gadamy o życiu. Później już Sam przeglądam jego blog.

Długo by pisać i opowiadać, bo rzeczywiście jest co. Na pewno to był człowiek w odpowiednim miejscu i czasie. Czysty zbieg okoliczności, lecz dla mnie to było najlepsze uwieńczenie tej podróży… – spotkać takiego człowieka.

Nigdy nie ciągnęło mnie do zwiedzania miast i podróżowania. Lecz podróżując, poznaje się ludzi drogi. A są to osoby warte poznania. Każda z nich odważyła się wyjść poza utarte szlaki, schematy, i poza strefę swojego komfortu. Ludzie otwarci i pomocni, ciekawi i intrygujący.
Sam poznałem takich i sam się taki stałem. Pytając ludzi o drogę, niemal zawsze pytali skąd jadę, gdy słyszeli odpowiedź zaczynała się lawina pytań i ciekawości, jakby sami chcieli też tak uciec od życia w podróż. Może tego nam właśnie wszystkim brakuje…